Een ‘Sinfonia Espansiva’, is dat er een die langer duurt dan anderhalf uur en daarmee mening Bruckner- en Mahlersymfonie in een miniatuurtje verandert? Niet als het de Deense componist Carl Nielsen was die de titel bedacht. Het werk wordt afgerond in een tijd vergelijkbaar met de lengte van een van Beethovens negen symfonische wonderen, maar de bewegingen zijn breed opgevat, de klanken ongegeneerd meanderend, als een rivier die zich een weg baant door een vredig Deens landschap, gesmeed tot een muzikaal portret van een imaginair land aan de andere kant van de einder.
Waarom wereldvermaarde orkesten het meestal veel beter doen dan hun minder gereputeerde equivalenten? Daar zijn tal van redenen voor te bedenken, maar dikwijls hebben ze betere solisten aan boord en is de totaalklank imposanter en tegelijk delicater, meer geschakeerd, subtieler. De strijkersectie overheerst het ‘Andante Pastorale’ uit Nielsens derde symfonie: een schitterend afgeronde, warme klank, die tegelijk als een zacht bed dient waarop instrumentale en vocale solisten het deken vormen. Als een droom zo feeëriek..de mooist denkbare soundtrack bij Sir Colin Davis’ recente hemelvaart?
