Op de één of andere manier slaagt Belle and Sebastian er al een klein decennium lang in om uit het oor van het grote publiek weg te blijven. 'Dear Catastrophe Waitress' zou, als zesde langspeler, wel eens de doorbraak kunnen betekenen. Meer dan ooit wordt op deze laatste plaat geflirt met erg softe indiepop die leuk en eenvoudig aanvoelt, maar toch in al hun subtiliteit blijft boeien. Een heus symfonisch leger is ter hulp ingeroepen om de meeste popnummers op deze cd aan te vullen en dankzij zorgvuldig uitgekiende arrangementen en songstructuren zorgt dit voor een eindresultaat dat zich na elke luisterbeurt meer en meer openbaart. Een erg rijk ingekleurde achtergrond siert het grote gedeelte van deze plaat en getuigt in elk geval van een erg doordacht muzikaal product, dat in al zijn schijnbare eenvoud durft te bedriegen.
Over de audio
'Piazza, New York Catcher' is een totaal buitenbeetje op deze langspeler en toont aan dat Belle and Sebastian de kunst van het eenvoudig songschrijven geenszins verleerd is. De wapens waarmee de groep dit bewijst zijn een akoestische gitaar en de zachte, niet al te standvastige stem van zanger Stuart Murdoch. Met een doodeenvoudig akkoordschema wordt het nummer afgebakend. De zanglijn die eindeloos blijft volhouden klimt en daalt naar nogal aparte regionen. Hoewel de tekstuele inhoud van het nummer totaal absurd is, doet dit geheel op één of andere manier toch aan de zee denken. Één luisterbeurt volstaat alleszins om het nummer mee te neuriën. Tip: probeer eens een tweede of zelfs derde luisterbeurt. Het wordt duidelijk waarom dit nummer zo gevat is. De aaibare zangstem die het nummer als een eindeloze slagersbank aframmelt balanceert voortdurend tussen het wel en niet halen van de juiste toonhoogte en nodigt daarmee uit om het nummer zelf beter over te zingen. Vanaf dan is het helemaal onmogelijk om dit lied nog uit het hoofd weg te krijgen. Dit is nu een typisch voorbeeld van een groeinummer!
Meer over Belle & Sebastian
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
