Hoewel Angles, een geesteskind van de Zweedse saxofonist Martin Küchen, op haar eerste release ‘Every Woman is a Tree’ (2008) als sextet te horen is, was de formatie in oorspronkelijke gedaante een trio. Het driemanschap van Küchen, drummer Kjell Nordeson en bassist Ingebrigt Håker Flaten werd ontbonden na de verhuis van deze laatste naar de VS. Küchen en Hordeson vermenigvuldigden de bezetting door de komst van trompettist Magnus Broo, trombonist Mats Äleklint, vibrafonist Matthias Ståhl en bassist John Berthlinger, meteen de bezetting waarmee ‘Every Woman is a Tree’ en ‘Epileptical West’ uit 2010 opgenomen werden.
Daarna begon voor de groep een periode van gedaanteveranderingen. Magnus Broo verliet de band en zijn plaats werd ingenomen door Goran Kajfeš. Essentiëler voor het geluid was echter de komst van saxofonist Eirik Hegdal en vooral die van pianist Alexander Zethson. In deze octetbezetting bracht de groep het fenomenale ‘By Way of Deception’ uit, net als de andere cd’s een live-opname.
Op 13 oktober 2012 speelde de band een verpletterend optreden in het KC BELGIE, waarbij in de bezetting opnieuw enkele nieuwigheden te noteren waren. Drummer van het eerste uur Kjell Nordeson had zijn plaats afgestaan aan Andreas Werlinn en met de triomfantelijke terugkeer van Magnus Broo was de groep een nonet geworden. Midden 2013 speelde groep dan eenmalig een optreden in tienkoppige bezetting waarbij zowel Werlinn als Nordeson op drums te horen waren.
Van het optreden dat de groep eind 2012 gaf in het KC BELGIE verschijnt binnenkort een lp. ‘Every Woman is a Tree’ is een van de drie stukken die op de release te horen zijn. Angles nam het stuk eerder op, zowel op haar gelijknamige debuut-cd als op ‘Epileptical West’.
Dat Küchen er niet voor terugschrikt om composities te hernemen of te blijven spelen, betekent niet dat ze op dezelfde manier te horen zijn. In vergelijking met de opname op de cd ‘Every Woman is a Tree’, klonk het stuk in Hasselt gevoelig anders en dat niet alleen door de uitgebreidere bezetting.
Waar de versie uit 2007 (de opnames werden gemaakt een jaar voor de cd verscheen) meteen begint met het hoofdthema, zorgen piano en prepared vibrafoon hier eerst voor een roterende intro. Wanneer de hele bende daarna binnenvalt, wordt meteen duidelijk dat ook de hoofdmelodie (te horen vanaf 0:51) niet veilig is voor de veranderende ideeën van Küchen. Waar in 2007 de maatwisselingen domineerden, klinkt het thema nu meer wiegend, waarbij zowel de maatsoort als het ritme de nodige veranderingen ondergaan.
Bij haar eerste verschijning wordt de hoofdmelodie met gematigde energie gespeeld: het is duidelijk dat nog niet meteen alle beschikbare middelen in stelling gebracht worden. Bovendien worden de krachten verdeeld en is de melodie te horen in twee elkaar afwisselende groepen, als in een religieuze wisselzang. In de daaropvolgende collectieve improvisatie wordt een tandje bijgestoken, zeker wanneer bas en drums het vuur echt aan de lont steken.
Op 2:15 is dan een tweede, meer gekrulde melodie te horen, waarna bandleider Küchen zich mag warmlopen als solist en hij moet meteen serieus aan de bak. Een stomende ritmesectie, aangevuld met de baritonsax zorgen immers voor een stevige onderbouw en later krijgt Küchen van de andere blazers ook nog de hoofdmelodie in de maag gesplitst.
Op 4:33 is het back to basics en zelfs nog wat meer. In het ensemble zijn twee wisselende akkoorden te horen, alsof de hele melodie in ultrageconcentreerde vorm tevoorschijn komt, waarna de groep kiest voor een collectieve uitbarsting.
Wanneer de ritmesectie het even voor bekeken houdt en sax en trombone alleen overblijven schakelt de dynamiek even terug. De verschijning van de trompet is echter de voorbode van een nieuwe opstoot van energie die bas, drums en de andere blazers terug binnen brengt.
De hoofdmelodie is terug te horen vanaf 6:43, maar nu in een metrisch vrijer kader. De trompet neemt de soloruimte in op een roterend ensemble, waardoor de band terug in haar stoomwalsgedaante kruipt: met tonnen energie, maar zonder enige agressiviteit of vernielzucht. Exact twee minuten later is het de beurt aan het gekrulde thema om opnieuw de neus aan het venster te steken, waarna het geluid opnieuw zachter wordt en het hoofdthema opnieuw te horen is.
Op 11:39 is alle aandacht voor de roterende riff waarmee het stuk begon, maar nu goed hoorbaar in de baritonsax, waar later stotende ritmes van de andere blazers over geschoven worden. Vlak voor het einde (13:13) verschijnt dan nog even de hoofdmelodie: aanvankelijk in verspreide slagorde, maar later opnieuw eensgezind door zowat de hele band.
