Michiel Braam (°1964) mag nu dan gelden als één van de belangrijkste jazzpianisten van Nederland, aanvankelijk speelde jazz niet zo'n belangrijke rol in zijn leven. Die eer was weggelegd voor de hardrock van Van Halen en co. Het waren Duke Ellington, Charles Mingus en Cecil Taylor die achtereenvolgens zijn wereld openbraken en dat nog steeds doen. Braam laat immers niet alleen een diepe nadruk na als pianist, maar ook als componist en als bandleider. Verveling is taboe, als muzikant indommelen niet aangewezen en als de muziek ook maar ergens gesetteld geraakt, dan geeft Braam die meteen een draai om de oren. Het moet fris blijven. En als muzikale plagerijen en het uitdagen van zijn medemuzikanten daarbij kunnen helpen, dan zal hij het zeker niet laten.
Onder de naam All Ears verenigt hij zich met vijf gelijkgestemde zielen tot een sextet met Herb Robertson (tp), Frank Gratkowski (as, kl), Frans Vermeerssen (ts), Michael Vatcher (d) en Braams vast baspartner Wilbert de Joode. Het sextet verstaat de kunst om traditie, vrije improvisatie, compositie, humor en eerbetoon perfect met elkaar te verzoenen. De zes voelen en vullen elkaar perfect aan. De meeste kennen elkaar immers uit andere ensembles van Braam (Bik Bent Braam, Trio BraamDeJoodeVatcher) en bovendien zitten ze alle zes geregeld samen in de leraarskamer van het conservatorium van Arnhem.
Over de audio
Dat Braam geen klassieke jazzpianist is en zijn All Ears geen traditioneel sextet wordt al snel duidelijk in 'Tenorman'. Het parcours dat de zes hier afleggen is alles behalve rechtlijnig. Tenorman van dienst, Frans Vermeerssen, krijgt een hele tijd en veel ruimte om zich te manifesteren, maar de steeds van vorm veranderende begeleiding maakt dat toch alle klassieke jazzconcepten voor de bijl gaan.
Het stuk begint met vormloze geluiden, die na enige tijd vaster worden tot een duidelijk tempo. Wat dan volgt is een ketting van sferen en stemmingen, even onvoorspelbaar als amusant. Aanvankelijk zorgt Michiel Braam voor een filmisch spannende begeleiding die hij daarna laat ontsporen in clusters. Opvallend genoeg plooit de muziek daarna terug op pseudo-latinjazz met een gezelligheidsfactor van 10 die overgaat in een bigbandachtige junglestijl, waarna de schattige stomme filmachtige muziek het stuk weer een scherpe wending laat nemen. Componist en pianist Michiel Braam licht zelf de gebeurtenissen toe bij 'In detail'.
Meer over All Ears
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
